4.1.3 Facer o ben

O trastorno da detención, que centra os seus esforzos en facer o mundo menos malo, impón un teito arbitrario que o paradigma do ben elimina. O do-goodism, con todo, tamén trae os seus propios malos efectos imprevistos na súa procura de ideais etéreos. O altruísmo, o desexo de mellorar o mundo guiándoo cara a un patrón ideal, xorde cando o foco dun cambia para atopar un propósito na vida neste nivel. Un aspira a emular un modelo inspirador ou aspiracional, que a miúdo está representado por un conxunto de crenzas e principios, a vida dun modelo a seguir ou as ensinanzas dunha comunidade. O foco de cada persoa pasa de cuestións que deben ser resoltas a oportunidades que deben ser exploradas, lonxe do que se quere deter e cara aos elementos que se quere promover ou crear.

Varias fundacións de caridade, comunidades relixiosas e movementos ambientais e sociais están guiados polo paradigma do ben. Mesmo na política internacional, pódese ver. Como parte dun programa de axuda máis amplo para a Europa da posguerra, os Estados Unidos, por exemplo, decidiron modificar a súa política e comprometerse a reactivar a economía alemá despois da Segunda Guerra Mundial. O Plan Marshall, como se coñeceu, promovía alianzas lucrativas que eran pacíficas e tiñan un efecto estabilizador duradeiro no mundo. Tamén reforzou a posición de Estados Unidos como actor moralmente correcto nos asuntos internacionais.

Esta estratexia era distinta das tácticas de contención utilizadas despois de guerras máis modernas e da axuda exterior destinada a abordar as necesidades e problemas urxentes das áreas que experimentaban conflitos ou desastres naturais. O Plan Marshall proporcionou financiamento para o desenvolvemento de infraestruturas esenciais con foco en aumentar o potencial dos países para producir a súa propia prosperidade. A estratexia era defectuosa no deseño e na execución, pero destacaba pola súa dedicación ao crecemento de novas capacidades.

En contraste co esforzo constante por controlar o trastorno, que normalmente esgota enerxía, o desexo de facer o ben pode realmente crear poder. O feito de que a maioría do gasto no exterior da nación, incluído o apoio ao exército, se dedique a sofocar os disturbios é unha das razóns polas que historicamente foi sinxelo aproveitar o instinto isolacionista na política estadounidense. A xente con razón cansase do esforzo interminable e infructuoso necesario para alimentar e gobernar o mundo. A opción atractiva que ofrece o paradigma de facer o ben é o apoio ao desenvolvemento social e económico dos estados soberanos e en funcionamento. 

Non obstante, o paradigma do ben tamén ten unha sombra perigosa. O que fai o ben, ou o que escolle que ben facer, está implícito no paradigma do ben. O que unha persoa considera ser bo pode non ser considerado necesariamente como tal por outro. O colonialismo e as guerras relixiosas, así como os efectos negativos imprevistos dunha variedade de actividades ben intencionadas, foron resultado do tipo de pensamento que este paradigma tende a xerar. Os esquemas de revolución verde, que melloraron a produción agrícola ao mesmo tempo que destruíron diferentes cultivos autóctonos e empobreceron aos pequenos agricultores, son un excelente exemplo. Este tipo de cuestións xorde porque o punto de vista do ben favorece os ideais abstractos, que son inherentemente menos complexos e dimensionais que a realidade real e poden ou non ser aplicables aos individuos ou circunstancias particulares aos que se aplican.